En om dan ook maar 's wat vakantiepraatjes, en vooral -plaatjes te delen hier een kort verslagje van onze heerlijke Italië-vakantie, die vannacht om 02:15 uur bij thuiskomst helaas weer voorbij is/was..
Zondag 24 juli, rond 16 uur zijn we vanuit Woerden vertrokken. Eerste bestemming was Milaan, waar we vanaf (ongeveer) 6 uur in de ochtend in ons geboekte AirBnB-appartement terecht zouden kunnen. Rare vertrektijd? Misschien wel, maar gezien alle file-ellende leek ons dit het meest safe tijdstip om zonder al te veel gekkigheid door Duitsland te kunnen rijden, en vooral alle drukte bij de Gotthard-tunnel te vermijden. Daar heb ik een paar jaar geleden genoeg file-ellende voor een heel mensenleven mogen beleven, dus ik probeer daar ff voor te bedanken. De reis verliep echt voorspoedig, met een gemiddelde van tussen de 100 en 130 km/u waren we prima op schema in Luzern. Dat kende ik van een tussen-overnachting van een paar jaar terug, en de beroemde houten brug wilde ik graag aan Cindy en de kinderen laten zien:
Daarna door richting Milaan, en daar kwamen we om 6:30 uur in de ochtend aan. Verhuurder had z'n appartement nog niet klaar, vooruit. Het is vakantie, geen probleem. We gaan wel ergens een lekker ontbijtje scoren. Gratis parkeren bij het geboekte appartement, zoals geadverteerd? Kan ook niet, helaas. Hmmm, lastig maar komen we ook wel overheen. Bewaakte garage zoeken (en tegelijkertijd proberen buiten de ZTL te blijven), lukt ook. Kost €25 voor 24 uur, prima. Samen met Yanique parkeer ik daar de auto, en met een UBER-Lime stepje terug naar de rest van de bunch. En dan maar ff de stad in:
Bezoekje aan het centrum van Milaan. Mooie stad, zou toch maar zo 's een bestemming voor een keer een wat langer weekend kunnen zijn. Toch wat moe, dus willen we ff in het appartement "chillen". Nou, dat valt ff tegen. Wat een vieze, oude bende. De "3 slaapkamers" zijn in werkelijkheid een keuken met stretcher, een woonkamer met 2 gare slaapbanken en een slaapvertrek in de vide. Nergens gordijnen, airco kapot en het voelt aan als een sauna waar je niet uit kunt en waarbij het koude dompelbad volledig verdampt is... Wat een domper, i.p.v. dompel... Ff geprobeerd een uurtje te slapen onder het mom van "het is maar voor 1 nachtje", maar het wordt echt niks. Echt niet te doen. Dus, AirBnB proberen te benaderen, en de verhuurder maar die komt alleen maar met k-smoezen. Dus zit er maar 1 ding op, de sleutel bij het naast-gelegen restaurant inleveren en hen een documentje laten ondertekenen dat we dat zo gedaan hebben en een ander plekje boeken. Dat vinden we, helaas wel wat meer aan de buitenkant van Milaan. Maar het is een heerlijke flat, met 3 slaapkamers en 2 badkamers en met airco. Dus auto uit de parking en verhuizen maar. Dat was een stuk beter. Daar in de buurt 's avonds een heerlijke mix tussen Turks brood en Italiaanse pizza gegeten en toen waren de 5 kaarsjes wel leeg. Slapen dus, en de volgende ochtend door richting onze 2e locatie, San Venazzo.
We komen onderweg echt letterlijk door Florence (of eigenlijk Firenze) en dat willen we, na ons Toscane tripje van najaar 2021 toch wel graag ook aan Björn, Yanique en Mats laten zien. Dus duiken we die prachtige stad in, winkeltje hier, terrasje daar en proberen rustig aan te doen bij 35-36 graden. Voor we het weten is het diner-tijd dus we laten de verhuurder van ons komende adres weten dat we wat later op de avond zullen arriveren. Geen probleem, we moeten 'm vanaf punt X maar even bellen, dan loodst hij ons verder.
Later die avond dat bewuste telefoontje, de zon is inmiddels onder (en we hebben vanaf Milaan ook alweer dik 500 km gereden). Hij geeft ons een nieuwe bestemming voor de navi en we gaan de laatste 15 kilometer. In het donker, bergopwaarts en alleen maar grind, stof en rotsweggetjes... Lekker hoor, dat gechipte koppel van m'n powerdiesel... Maar we komen er, en de volgende dag zien we wat het weggetje heeft gedaan met de auto. Ken je dat? Vóór vertrek de auto wassen, stofzuigen en met een heerlijk schone auto aan de vakantie beginnen?
Maar wat een prachtig en in-en-in-Italiaanse plekje heeft Cindy gevonden...
Hier blijven we 3 dagen, doen bijzonder weinig. Het is nog steeds warm en de dichtstbijzijnde supermarkt ligt op 14 kilometer, de bult af. We gaan 1 keer boodschappen doen, en daarmee redden we ons prima in dit prachtige Agriturismo van eigenaar Julio met z'n hondje Coffee.
Op zaterdag 30 augustus vertrekken we op tijd in de ochtend richting Rome. Dat is maar zo'n 160 kilometer, dus prima te doen. We hebben een fijn, relatief nieuw appartement aan de buitenkant van Rome in de wijk Teburtina. We installeren ons daar en pakken snel de metro naar het oude Rome.
Als de avond valt, lopen we nog heerlijk langs de rivier en zien:
Castello d’Angelo
en natuurlijk de Sint Pieter basiliek, oftewel de San Pietro Roma
De reden dat we deze reis
nu maken, is dat het waarschijnlijk de laatste keer is dat we nog met alle drie de kinderen van Cindy gaan. De oudste, Björn, is in oktober 2021 vanuit zijn gymnasium-opleiding met zijn klas naar Rome geweest, en hij wilde ons graag nog een keer Rome laten zien. Vandaar dus, en we hebben 'm gevraagd dan een "rondleiding Rome" voor ons in elkaar te zetten. Dat heeft hij echt tot het allerlaatste moment uitgesteld, zoals het hoort voor een echte puber van bijna 18. Zondagochtend, bij een koffietje aan de Vaticaanse muur, knutselt hij een wandeltocht in elkaar en we lopen de hele dag door heerlijk (maar bloedheet) Rome. Hij neemt ons mee naar:
Forum Romano
Het meest gefotografeerde beeld van Rome (en nee, dat is dus niet het Colosseum):
Colosseo
Vaticano
Maandag is Yanique jarig, dus we hebben het appartement versierd. We hebben om 10 uur toegang tot de Vaticaanse Musea en dat is erg indrukwekkend. Maar het is vooral ook
veel . En ondanks dat ik als katholiek ben opgevoed, heb ik toch ergens wat moeite met al die pracht en praal, die dan ook nog eens met een overtrokken dosis commercie aan de man wordt gebracht. Maar goed, het is er en het hoort wel echt bij Rome, dus goed om bezocht te hebben. Na het bezoek aan de Vaticaanse Musea eten we een taartje voor Yanique haar verjaardag en lopen we nog lekker wat door de stad. Rome is echt prachtig, wil er graag nog een keer naar terug, maar wel als het een graad of 10, 15 minder warm is.
Het was daarna nog een eindje rijden, maar ook dit hebben we gehaald:
Gearriveerd in Las Vegas
Dinsdagochtend (2 augustus) vertrekken we naar onze laatste Italiaanse bestemming. Maderno Toscaleno, aan het Gardameer. 575 kilometer te gaan, dus op tijd rijden. Ook dat gaat allemaal voorspoedig, en al snel draaien we de weg die rondom het meer door allerlei dorpjes voert, op. Pff, wat een toeristische drukte daar; campings, hotels, resorts en we zien bijna meer NL-kentekens dan op een doordeweekse werkdag op de A2 tussen Utrecht en Amsterdam... Maar wij moeten (mogen!) nog 35 kilometer en dan bereiken we Maderno. En dat blijkt een klein dorpje, pal aan het meer en is vooral in trek bij... de Italianen zelf. En we hebben een huisje in een soort compound, pal aan het meer en met een privé parkeergarage voor de BMW ondergronds. Hier kunnen we prima 5 dagen niks doen:
Ons zwembad:
Het uitzicht vanuit onze casa in Maderno Toscaleno
En, de poort uitlopen en je staat aan het Lago di Garda
's Avonds ziet het er zo uit:
We doen hier echt even heerlijk niks, beetje zwemmen, beetje zonnen, boekje lezen, spelletje doen. Niks mis mee. En toch vliegen ook die dagen om, en zondag 7 augustus zit het er helaas echt op. Om 9 uur in de ochtend vetrekken we, en rijden verder langs/rondom het meer om richting de snelweg naar Oostenrijk te rijden.
Nog een keer uitzicht op Lago di Gardo vanuit de auto:
Waarom heen via de Gotthard en terug door Oostenrijk? Omdat ik nog nooit bij het BMW Museum in München ben geweest. En dat leek me nou een mooie onderbreking van de te rijden 1.300 kilometer naar huis. Dus, om half 4 's middags waren we er.
Bij het BMW HQ in München
Wat plaatjes uit het museum, jullie zullen ze allemaal wel kennen:
Alle generaties 3-serie:
Typeplaatjes, zoek de 323i:
Group 5 e21 320 Turbo:
Om 18:30 rijd ik de parkeergarage van BMW uit, richting het Woerdense. Na 1,5 komen we dik in de file en het blijkt al snel dik foute boel. Er wordt op de 3-baans A8 ruimte gemaakt voor de Rettungsdienst. En die komt ook, met 5 brandweerauto's, 2 ambulances en al snel ook de traumaheli... Na 3 kwartier worden we allemaal over de uiterste linkerbaan, pal tegen de vangrail langs de plek des onheils gedirigeerd. Het blijkt een (denk ik) Mercedes CLS te zijn (geweest). Die is om wat voor reden dan ook aan het tollen gegaan (zwarte strepen die 2-aan-2 elkaar kruisen), rechts van de weg is geraakt en vervolgens via het hoge talud zichzelf in een/meerdere koprol(-len) heeft gekatapulteerd... Gevolg een Merc volledig aan puin,alle plofzakken open en alle vakantiebagage verspreid over de A8... Wat een ellende. We konden alleen maar hopen dat het met de inzittenden relatief goed afgelopen is, maar weten doen we het niet...
En dus zijn we in de nacht van zondag 7 op maandag 8 augustus om 02:15 uur weer thuis. De rest van de rit ging prima, behalve die klote-A3. Wat een rotweg is dat geworden zeg. Als je niet van de ene Baustelle in de andere rijdt, gaat het om de haverklap van 100 naar 120, terug naar 100, dan weer 130, dan 2 kilometer onbeperkt en zo de hele tijd door, tot aan Kreuz Oberhausen. Daar kan eindelijk even de automaat in sportstand en even het gas erop. Helaas zijn mijn reisgenoten niet zo van het echte opschieten, dus (lang veel) harder dan 160/170 lukt niet
Across the line
De auto heeft het fantastisch gedaan, ondanks even een vermeende gebroken achterveer wat gelukkig niet het geval bleek te zijn. Ik las ook Raymond's vakantieverslag waarin hij schrijft over zijn e39 met 290.000 kilometer op de klok. Ook mijn dame heeft er intussen een hele dikke 260k op zitten, en dat is de auto echt niet of nauwelijks aan te voelen. Hij lijkt ook echt weer even een beetje "los" te zijn gekomen, het luie is er weer even vanaf.
Nu weer even een paar weken werken, en dan op naar de Eifel 2022.
Greetz,
Walter.