Je hebt al jaren een goede en gezonde relatie, met de vrouw van je leven, je denkt dat dit blijft duren tot het licht uit je ogen gaat. En ze is lief, alles wat je wenst en een brunette…
Dan blijf je je toch stiekem, wellicht zelfs latent, afvragen hoe het een keertje met een blonde vrouw zou zijn. Zelfde soort, zelfde kaliber, maar blauwe ogen en blond. Willekeurig welke blonde, want het gaat meer om de gedachte, dan om een vurige wens. Stiekem weet je dat het gaat tegenvallen, je weet dat het niet dat is, wat je zoekt. Het is zeker anders dan met je eigen lieve en mooie brunette, wellicht is de eerste keer spannend, de tweede keer een beetje experimenteren, maar daarna? En kun je dan nog vol van hart terug naar je eigen, de echte liefde?
Maar het knaagt meer dan je zelf weet en dan je had gehoopt. En plots, daar staat ze. Blond, blauwe ogen en vurig kijkt ze je aan. Wild, ongetemd en zo te zien de jouwe. Voor even? Voor altijd?? Lekker? Leuk? Spannend??? Kriebels… Maar je weet, HET IS NIETS VOOR MIJ!!! En toch…
Herkenbaar?? Ik heb dit dilemma aan den lijve ondervonden. Ik moet bekennen, ik ben er vol voor gegaan. Schaam ik me? Ja! Kan ik terug? Tuurlijk, en voor als nog erg graag. Zijn er foto’s van??? Ja….
Haar heupen:
Haar koplampen:
Haar interieur:
Zij, met haar afgedankte voorganger (Die ik toch zo mis…)
En zo ziet hier de oprit er nu uit…
