De deadline van de Eifeltour 2024 kwam dichterbij, we waren heel dicht bij het sprookjes-einde van "de e21 leeft nog lang en benzine-zuipend", maar de werkelijkheid was toch een beetje anders.
We waren gebleven dat Peter op zaterdag 14 september kwam helpen om de auto af te stellen. Met een zeer beperkt aantal uurtjes nachtrust kwam Peter uit de nachtdienst mijn kant op. Ff gezellig bijkletsen en daarna aan de slag. Peter wilde graag op voorhand de verdelerkap plaatsen die bij de rest van de setup hoorde (van mijn oude motor dus), dus die eerst nog gewisseld. Daarna m.b..v de stroboscoop de ontsteking op tijd gezet en dat ging allemaal mooi. Daarna kon de CO-tester aan de auto en begon de Peter-Magic:
Van:
Naar:
En:
Tot uiteindelijk:
Afgezien van een klein jo-jo-effect bij stationair liep de auto best mooi. Koelvloeistof ontlucht en keurig op peil gebracht, olie nog een keer gecheckt en toen vonden we het tijd om de motorkap eindelijk weer terug te plaatsen. Dat voelde zowel letterlijk als figuurlijk echt wel als een kroon op het werk plaatsen:
Dan.... de eerste echte proefrit. Samen met Peter (Roland moest helaas eerder weg) naar het benzinestation om de dorstige 323i te voorzien van een volle tank Shell V-Power. Meteen de banden keurig op spanning en verder maar. De A12 op, richting Gouda. Het ging allemaal lekker, de auto liep (90%) mooi en trok in ieder geval keurig door de toeren. In mijn beleving was 'ie ook veel vlotter dan de auto met de oude motor op het laatst was, dat was alvast een fijne winst. Binnendoor terug vanaf afrit Nieuwerbrug, prima. Een uitermate hoopgevende proefrit.
Het plan was om de volgende zondag nog een keer de motorolie te wisselen; die had toch behoorlijk wat te lijden gehad van alle (verzuipende) startpogingen), de volgende dag dat met Roland gaan doen. 's Ochends de auto starten, daar had 'ie in het begin wat moeite mee maar liep uiteindelijk. Auto op bokken aan de voorkant, oude olie eruit. Oude oliefilter er af en een vers, nieuw filter er op. Auto van de bokken af en nieuwe Castrol motorolie erin. Dan maar weer 's een proefrit. Na al z'n hulp, gunde ik Roland dat eerste ritje. Stukje rijden. Dat werd helaas een steeds grotere teleurstelling. De auto begon gaande de proefrit steeds meer te bokken, stotteren, hikken, inhouden. Vooral bij deellast. Volgas liep 'ie keurig door de toeren en was er niks aan de hand. Terug in Woerden, uitrollend bij een stoplicht sloeg 'ie ook af, en wilde maar moeilijk weer starten. Met kunst- en vliegwerk thuis bereikt en uiteindelijk achteruit de oprit op moeten duwen. Wilde niet meer lopen. Hmm... We hoopten/gokten/wensten dat een rondje goed afstellen aan de 4-gastester van Jeroen tot een oplossing zou leiden, en dat stond later die week op de planning.
Op een doordeweekse avond naar Jeroen en de auto aan de 4-gastester. Daar bleek vooral dat de HC-waarde bizar hoog was (veel te veel onverbrande benzine in de uitlaatgassen). Ook de CO- was totaal off, dus daarmee maar opnieuw begonnen. Op de gekste momenten sloeg de auto ineens af, heel raar. Jeroen besloot maar helemaal opnieuw te beginnen en vandaar uit ging het langzamerhand wel iets beter. Alleen wat Jeroen ook deed, die HC-waarde bleef maar hoog, met waarden tussen de 600 en ver over de 3.000. En alles daartussenin, en heen en weer. Uiteindelijk dat maar voor lief genomen en met een enigszins tevredenstellende CO-waarde vonden we het goed genoeg. Rijden, was het devies. Ook advies van Koos dat er wellicht door het lange staan wat vervuilde benzine een rol kon spelen: gas erop, tank benzine er doorheen jagen.
Die week de auto maar mee naar het werk in Amsterdam. 's Ochtends vroeg op een wat drukke A2 richting Amsterdam en ook daar begon 'ie eigenlijk steeds meer weer te stotteren en in te houden. Gek genoeg reed de auto 's avonds naar huis wel weer wat beter, maar het was nog steeds niet je van het. Zou het dan toch in de bougiekabels zitten? Voor de zekerheid daarom een nieuwe set bougiekabels besteld en het daarop volgende weekend (het was intussen 1 week vóór het Eifelweekend) gemonteerd, maar ook dat gaf nog niet helemaal het gewenste resultaat.
Overleg in de appgroep leidde tot een tijdelijke (mogelijke oorzaak en) oplossing. De koudeluchtschuif was eerste verdachte, het idee was om die af te doppen en dan de auto aan de 4-gastester nogmaals af te stellen. Dat zou dan hooguit tot een (zeer) beroerde koudestart leiden, maar soi. Op dinsdagavond (ik zou woensdag richting Eifel rijden) nog naar Jeroen. Extra luchtschuif los, leidingen afdoppen en afstellen. Waarden bleven toch nog steeds heen en waar gaan, maar CO was aardig. Rondje rijden, 0,0 verschil. Nog steeds hikken, stotteren, inhouden. Tja, dan heeft zo'n afgedopte extra luchtschuif ook geen zin, dus dat maar ongedaan maken. Bij de proefritpogingen sloeg de auto ook weer ineens zomaar af, dus Jeroen begon steeds sterker de brandstofpomp te verdenken. Dan maar naar de loods van Jeroen en Ite om daar een brandstofpomp op te halen, dan zou ik die in ieder geval in de Eifel bij me hebben, mocht dat nodig zijn. Bij terugkomst nog een keer rondje alles checken: Jeroen vindt een los vacuumslangetje en verbindt dat weer netjes met z'n bestemming... Zou dat....? Ontsteking nog een keer controleren, contactpunten en rotor... Better safe than sorry. Weer rondje rijden, dachten we. Nog voor we bij Jeroen goed en wel 2 straten verder waren, sloeg de auto weer af en wilde ook niet meer starten. We hoorden nu ook bij de startpogingen de brandstofpomp niet meer, dat gaf in ieder geval duidelijkheid. Naar mijn huis, mijn daily met trekhaak ophalen om de auto maar naar huis te slepen. We hadden 'm in een parkeervak geduwd waar hij was gestrand: Jeroen probeerde toch nog een keer te starten. Dat lukte, maar na 10 seconden sloeg ' ie toch weer af. Dus de auto maar naar huis gesleept. Daar op straat nog een keer gestart (gaat toch makkelijker rijdend achteruit de garage in dan duwend), maar ook dat duurde helaas maar 10 seconden. Dan maar met de hand de auto de garage duwen, de avond vóór vertrek naar de Eifel… ondanks al het werk, de enorme hoeveelheid hulp ter plekke van Roland, Jan, Koos, collega René en van iedereen in verschillende app-groepjes op afstand, is het helaas niet gelukt om de auto mee te kunnen nemen naar het Eifelweekend 2024.
En nu ligt dat Eifelweekend al weer 3 weken achter ons. Ben ik thuis gebleven? Zeker niet, we hebben een topweekend gehad dankzij organisatiecomité Gerwin/Suzanne/Guido en routekoning Odo, maar wel met de daily 320iA X-drive (die zo'n tourtje heel makkelijk meedoet natuurlijk, maar toch harder moet werken dan de gechipte e91 325dA die ik het jaar daarvoor bij me had
).
De e21 is nog niet van z'n plek geweest sindsdien. Gebrek aan tijd, veel en drukke (en meestal ook leuke) sociale bezigheden en een reisje buitenland voor werk maken dat wat lastig. Maar er is wel een plannetje. De brandstofpomp gaat in ieder geval gewisseld worden, net als de dynamo. Want al sinds de Eifel 2023 brandt het acculaadstroom-lampje, en dan precies omgekeerd aan de normale werking: meer toeren betekent feller branden, en bij bijna uitvallende motor, dooft het lampje ook bijna. Laadstroom is prima, ook voor de zekerheid al eens de spanningswisselaar gewisseld, allemaal geen enkel verschil. Lampje blijft branden, dus dat moet ook opgelost/gevonden worden (kan natuurlijk ook nog iets op zichzelf staands in het instrumentenpaneel zijn), want we willen nu wel alles uitgesloten hebben.
Op zeer korte termijn breng ik mijn eigen WUR, luchtweger en spinnenkop naar Arnold. Die gaat dat als 1 geheel reviseren en op zijn prachtige K-Jet testbank uitproberen en afstellen. Geen haast, dat kan ergens rustig deze winter. Als we dan zodra dat klaar is met een verse dynamo, nieuwe brandstofpomp en een gereviseerd injectiesysteem ergens einde winter komend seizoen een nieuwe startpoging kunnen ondernemen....
Nogmaals: wordt dus vervolgd.
Greetz,
Walter.
. En als ik dan meer zou willen, gaat de voorkeur uit naar een veel te dikke boxer
